Preek op het feest van de tenhemelopneming van Jezus, jaar C, serie 2003-2004, C2004QDR15-Pa7-Hemelv.html. 
Eucharistieviering op do 20 mei 2004, te Heenweg, 9.30 uur en Monster 11.00 uur. 
Door pastoor Michel Hagen. AMDG.  

E.L.:    Hand 1, 1-11  
T.L.:    Hebr. 9, 24-28. 10, 19-23  
Ev.L.:  Luc. 24, 46-53

Homilie 
Wij hebben in onze parochie een serie pastoorsportretten. De laatste tijd zijn er verscheidene gerestaureerd, omdat het een belangrijk historisch bezit is. Zo’n galerij kom je ook tegen bij grote regeringscentra. Zo’n lange serie schilderijen, foto’s of bortsbeelden van staatslieden en politici. Je ziet het ook in wetenschappelijke centra of op universiteiten. Ik moet ook denken aan de ruimtevaarder André Kuipers of onze eigen dorpsgenoten, die onlangs opgenomen zijn in de rij belangrijke mensen met een koninklijke onderscheiding. In Engeland hebben ze ook zoiets, dan krijg je de titel ‘Lord’. En iets anders wat daar een beetje op lijkt, is het wassenbeelden museum van Madame Tousseau. Je moet een beroemdheid zijn, wil je in die serie worden opgenomen. 

Allemaal gedachten rondom de tenhemelopneming van Jezus. Wat is de betekenis van zijn tenhemelopneming? Heeft Hij een plekje gekregen in de eerbiedwaardige rij van profeten, zoals Mozes, Elia en anderen? Of is het een variatie op de heidense mythen en sagen, waarin mensen worden opgenomen in de godenwereld? Nu de film over Troje draait, kun je daar aardig wat Griekse en Romeinse heldensagen en mythologie in bespeuren. 

Jezus’ tenhemelopneming, het staat er zo beeldend beschreven, je kunt er een film van maken. Toen ik jaren geleden The Matrix had gezien, was daar ook zo’n scène aan het einde, net als in het Evangelie. De hoofdrolspeler kon door zijn digitale manipulatie de indruk wekken dat hij zomaar opsteeg en achter een wolk verdween. Er zijn ook heel mooie schilderijen over, twee voeten een paar decimeter boven de grond. Jezus stijgt letterlijk op ten hemel. 

Daartegenover kun je met een kritische geest ook zeggen, welnee, dat is louter een fantasievolle verdichting. Net als het lopen over het water, zo is dit het opstijgen ten hemel. Alleen maar sterke verhalen om op te scheppen over Jezus. Maar de vraag is natuurlijk niet hoe wij dit denken te kunnen uitleggen, maar wat hebben de apostelen ervaren, waarom hebben ze het zo opgeschreven en wat willen ze ons zeggen? 

Vandaag is twee keer de evangelist Lucas aan het woord. Twee keer schrijft hij over Jezus’ tenhemelopneming. Twee keer een beetje anders. Eerst zegt hij: ‘Jezus zegende hen en verwijderde Zich van hen en werd ten hemel opgenomen. Zij aanbaden Hem en keerden met grote blijdschap naar Jerusalem terug. Zij hielden zich voortdurend op in de tempel en verheerlijkten God’. In zijn boek de Handelingen van de Apostelen, de eerste lezing van vandaag, zegt hij het volgende: ‘Na deze woorden werd Hij ten aanschouwen van hen omhooggeheven en een wolk onttrok Hem aan hun ogen. Terwijl ze Hem bij zijn hemelvaart nastaarden, stonden opeens twee mannen in witte gewaden bij hen, die zeiden: ‘Mannen van Galilea, wat staat ge naar de hemel te kijken? Deze Jezus, die van u is weggenomen naar de hemel, zal op dezelfde wijze wederkeren als gij Hem naar de hemel hebt zien gaan’. 

Misschien valt het u op: De eerste keer gaat het over de leerlingen die daarna naar de tempel gaan. De tweede keer gaat het over de leerlingen die verwachten dat Jezus wederkeert. De eerste keer gaat het erover wat ze doen als Jezus weg gaat. De tweede keer gaat het erover hoe je de wederkomst van Jezus moet voorstellen. Daarop geeft Lucas antwoord: Zoals Hij is opgenomen in de hemel, zo zal Hij ook wederkeren. 

De tenhemelopneming van Jezus is een echt geloofsgeheim, het is geen wetenschappelijk of natuurkundig verslag van een onherhaalbaar fenomeen. Het is belangrijk dat Lucas schrijft dat Jezus niet ten hemel opstijgt, maar ten hemel wordt opgenomen. Net zoals Jezus’ verrijzenis, is het niet iets dat Hij even presteert, nee, Jezus wordt opgewekt uit de dood. God steekt erachter. God doet het. Zoals heel het leven van Jezus één grote verwijzing is naar God, zo is ook zijn tenhemelopneming een teken van God voor ons. 

Als Maria op de bruiloft van Kana een schijnbare afwijzing van Jezus hoort, zegt ze: ‘Doe maar wat Hij je zeggen zal’. Als Jezus op de berg in gesprek is geweest met Mozes en Elia, klinkt de stem van de Vader: ‘Dit is mijn Zoon, de welbeminde, luistert naar Hem’. Als Petrus na Pinksteren een grote preek houdt, herinnert hij zijn toehoorders aan de woorden van Mozes: ‘Een profeet zoals ik zal de Heer uw God doen opstaan uit uw broeders. Naar Hem moet gij luisteren in alles wat Hij u zeggen zal (Hand. 3, 22). 

Voor de Christenen in die tijd, is de hemel hèt beeld van het onveranderlijke en eeuwige. God bestuurt met vaste regelmaat en onwrikbare zekerheid het heelal. Zie naar de sterren, niet één ontbreekt op het appel. ‘Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel’, zo leert Jezus ons bidden. De hemel is het eigen domein van de Heer, de aarde deelde Hij toe aan de mensen. De aarde is het teken van vergankelijkheid. Hier groei je op en verga je weer. Hier is alles tijdelijk. Mensen zijn als gras dat wordt gemaaid, als veldgewas dat de oven ingaat. Mensenwoorden zijn vergankelijk en onvolmaakt, beperkt en tijdgebonden. 

Maar wat is er met Jezus aan de Hand? De leerlingen ervaren dat Hij niet op dezelfde manier vergankelijk is, tijdgebonden, beperkt of onvolmaakt. Hij is volmaakt, eeuwig, alomvattend. Jezus’ Woord heeft universele betekenis, zijn Daden blijven hun kracht houden, zijn Voorbeeld is blijvend geldig. Zijn Evangelie heeft eeuwigheidswaarde. 

‘Naar hem moet je luisteren.’ Dat is het grote adagium. Hij brengt de onveranderlijkheid en eeuwigheid van de hemel naar ons toe, naar de aarde toe. En als teken dat alles van Hem waar is en echt, waarachtig en goed, de eerste en de laatste norm, de hoogste waarde, daarom geeft God dit teken. Eerst het teken van zijn verrijzenis, nu het teken van zijn tenhemelopneming. Het is een geloofsteken, alleen toegankelijk voor hen die geloven. 

De dood heeft geen macht over Hem. Hij is voor altijd onze eerste en laatste norm. Wanneer we in onze geloofsbelijdenis uitzingen dat Hij zetelt aan Gods rechterhand, dan betekent het dat Jezus onze rechter geworden is, dat God alles aan Jezus overlaat, dat wij aan Jezus’ goedheid en liefde zijn toevertrouwd. Vergelijk het met Jozef die verkocht is door zijn broers en die uiteindelijk de tweede man in Egypte wordt. Onderkoning, rechterhand van Farao. Farao liet alles aan hem over. Jozef kon beschikken en oordelen, besturen en bepalen. Dit is nu nog méér werkelijkheid geworden, niet in een land, tijd of op een bepaalde plaats, maar in eeuwigheid, in de hemel, Gods Koninkrijk. 

Een lang verhaal. Ik hoop dat u halverwege niet bent afgehaakt. U kunt denken, ‘dat weet ik toch al. Jezus is Gods Zoon, waarom zo’n lange uitleg?’ Omdat het voor veel mensen niet vanzelfsprekend is en je het steeds weer moet doordenken en ook je eigen positie bepalen. Is Hij voor mij inderdaad de eerste en laatste norm, de hoogste waarde, Gods Woord voor mij? Op hemelvaartdag mogen we daar weer ‘Ja’ op zeggen, ‘Amen’.  
 

Reacties? Stuur een e-mail. 

Terug naar homepage