Homilie op de negentiende zondag door het jaar C
(reeks 2000-2001)

Thema:  Orde van dienst: Trouw beheerd
E.L:      Wijsh. 18, 6-9  
EV.:      Luc. 12, 32-48

Homilie 

Drie weekenden weggeweest. Dan is het weer goed om thuis te komen. Het zijn weken geweest waarin veel gebeurd is. Droeve gebeurtenissen. Ik denk alleen al aan het overlijden van onze oud pastoor Ad Verkleij. In de laatste Poeldijker konden we al het e.e.a. lezen en in de volgende Poeldijker hoop ik er zelf nog op terug te komen. Maar er waren meer overlijdens, droevige, vanwege een naar mensenmaat te jonge leeftijd. Ook andere overlijdens, voor wie het soms een uitkomst was, omdat de dood lang op zich liet wachten. Er was ook andere tegenslag, zoals de wateroverlast, dat is tegenslag van een andere orde, maar ook niet iets waar je vrolijk van wordt. Er waren daarbij ook feestelijke gebeurtenissen, bisschop Steekelenburg was twee weken geleden hier in de weekendviering, waarin Leo en Jeanne van der Zande hun jubileum vierde. Bovendien is het iets goeds als je een paar keer andere predikanten en celebranten hier hebt. Afwisseling van spijs doet eten, is het gezegde.

Voor mezelf was het ook goed. We kennen allemaal die ervaring wel, dat pas wanneer je uitrust, je merkt dat je moe bent. Op vakantie in de streek van Bourgogne en daarna een week in de Elzas. De laatste negen dagen was ik in Aken, in het moederhuis van de zusters Franciscanessen. Een huis, midden in de stad, vlak bij de Dom van Aken, waar het graf van karel de Grote is, een kerk met een historie van meer dan duizend jaar. Daar in al het stadsgewoel, met vakantievierende toeristen, winkelend en uitgaand publiek, daar zomaar in de stad een centrum van rust. Op de binnenplaats, waar je ook rustig even kon zitten of lopen, hangt een grote klok aan de muur, met deze tekst erbij. ‘Een van deze uren zal ook eens uw laatste uur zijn.’ Zo’n typische nuchtere tekst uit het begin van de vorige eeuw. Een tekst die je uit dromenland weghaalt. Ik heb er even naar staan kijken en me afgevraagd, want dat was natuurlijk de bedoeling, ja, wanneer zal ik doodgaan? Ergens in de nacht, in de slaap onverwacht, of na een lang proces van inleveren en loslaten, zoals onze pastoor Verkleij, zomaar midden op de dag, met een herseninfarct, een hartstilstand of een ongeluk? In de ochtend, om 10.00 of 11.00 uur, ‘s-middags om drie uur, alleen, of met mensen om me heen, voorbereid met de laatste sacramenten of zonder? ..... ‘Een van deze uren zal ook eens uw laatste uur zijn.’ 

Het brengt ons bij het Evangelie. ‘Gedraagt u als mensen die wachten op de terugkomst van hun Heer die naar de bruiloft is.’ Toen ik tien dagen geleden in Aken mijn gastenkamer in het retraitehuis binnenkwam, stond er een kaartje op mijn bureau met de tekst: ‘welkom in het moederhuis’. Toen ik in Poeldijk terugkwam, stond er een bloemetje op de keukentafel: ‘Welkom thuis.’ Het doet je goed wanneer mensen alert zijn op je komst. Het is een teken van betrokkenheid en waardering. 

Jezus gebruikt  twee keer zo’n voorbeeld. Een keer voor de toehoorders in het algemeen en een keer speciaal voor de apostelen. De eerste tekst is: ‘Gedraagt u als mensen die wachten op de terugkomst van hun Heer die naar de bruiloft is.’ en de tweede is: ‘Wie zou die trouwe en verstandige beheerder wel zijn, ....?’ Twee teksten waar we allemaal iets mee kunnen. Jezus komt met een advies. Het lijkt misschien negatief maar het is positief: ‘verkoop je bezittingen, geef aalmoezen’. Misschien voelt u de pijn in uw portemonnaie al. Maar het gaat Hem hier om: ‘Verwerft u een onuitputtelijke schat in de hemel, daar wordt hij niet gestolen en bederft hij niet.’ 

Waar gaat het om? God heeft een perspectief voor ons, waarin de wereld wordt omgekeerd. Wat hier klein en onopvallend is, blijkt van het grootste belang te zijn. De wereld omgekeerd, als God onze schat is, zal blijken dat Hij het is die ons dient. 

Ik zal u een sprookje vertellen, het is tenslotte nog vakantietijd, de preek mag wel wat lichter zijn: 
 

Er was eens een jonge prins die woonde alleen op een groot kasteel. Dat was al lang zo, niemand had de oude koning nog gekend. Dagelijks kwamen er prinsessen en koningen en prinsen, ridders en bouwlieden en allerlei belangrijke mensen over de vloer, de een nog mooier of belangrijker dan de ander. De prins zou eens koning worden, maar daarvoor zou hij eerst trouwen. Niemand wist hoe de nieuwe koningin eruit zou zien. De prins ging op een goede dag op reis en iedereen had het erover. Op het paleis werkten lakeien, koks, timmerlieden, schildwachten, schrijvers. De een had een mooie carrière gehad, anderen een mindere. Een timmerman had ooit een ander het hoofd ingeslagen, een kok had eens haar baas beroofd, een jongeman werd overal weggestuurd omdat hij steeds brokken maakte en een meisje van het platteland was aangenomen, die niets van kastelen wist. Sommigen hielden echt van de prins, anderen deden alleen hun werk. Toen de prins lang wegbleef, werd er gemopperd. ‘Had hij geen vrouw van hier kunnen kiezen. Hebben wij geen mooie dochters die koningin kunnen worden?’ De een na de ander verliet het kasteel. Maar de oudste timmerman en de kokkin hielden van de prins, alsof hij hun eigen zoon was. En Ben, de jongste schildwacht, zag in hem zijn grote broer en voorbeeld. En Mirjam, de oudere zus van de schildwacht, deed alles voor haar prins, een trouwere hulp was er niet. Als de prins terug wordt verwacht, is het kasteel in rep en roer. De laarzen worden gepoetst, de stoelen in de boenwas gezet, de maaltijden zo ver mogelijk voorbereid. Iedereen is op zijn paasbest. Ben had voor het eerst een echt uniform aan en Mirjam had haar allermooiste jurk tevoorschijn gehaald. Met wat voor bruid de prins ook zou komen; zij bleven. Als dan ‘s-avonds laat in de verte het stappen van een paard wordt gehoord, worden snel de lampen hoger gedraaid, de oven heet gestookt en iedereen staat klaar. De soldaat in de toren roept: ‘het is de prins.’ De brug gaat neer, de poort gaat open. Daar komt de prins binnen. Iedereen is blij, maar ook verbaasd en zelfs teleurgesteld. Want waar is de nieuwe prinses, de nieuwe koningin? Als de prins al de verbaasde gezichten ziet, dan zegt hij: ‘maar wisten jullie dan niet wie de bruid is?’ Dan loopt hij naar Mirjam toe en zegt: ‘Wil jij mijn bruid zijn?’ en tegen Ben zegt hij: ‘Wil jij mijn jonge broer zijn?’ en tot de timmerman en de kokkin: ‘Willen jullie mijn vader en moeder zijn?’ Mirjam valt bijna flauw in de armen van haar prins, Ben gloeit van trots, de timmerman en de kokkin pinken allebei een traan weg. En nu gaan jullie aan tafel en ik doe de rest. Ze willen protesteren, maar daar was geen beginnen aan. De wereld was omgekeerd. Het feest was begonnen.  

Waar gaat het om? Het gaat natuurlijk over het Evangelie. Wie is de bruid van de bruidegom in het Evangelie? Dat Jezus de bruidegom is, dat is duidelijk. Maar wie is de bruid? In het verhaal van Jezus komt de bruidegom niet met een bruid thuis. Maar wat doet Hij? Hij omgordt zich en bedient hen. Jezus is de bruidegom en de Kerk is de bruid, dat is deze gemeenschap, de gemeenschap van de gelovigen wereldwijd. Zo hoog acht Hij ons, zo lief heeft Hij ons, zo diep gaat Hij voor ons. Die liefde vraagt om een antwoord. Ons leven is geen sprookje en toch wel. Straks nodigt Hij ons aan zijn Tafel en Hij is het die ons bedient, die ons van zijn leven meedeelt. Hij maakt ons tot bruid, tot vriend, tot broeder, tot zuster en moeder. Wat in het Evangelie ons wordt toegezegd, wordt hier en nu reeds werkelijkheid in de liturgie, in de Eucharistie. Het Rijk der Hemelen is echt dichtbij. Amen. 

Terug naar homepage