Preek voor Wereldmissiedag 21/22 okt.2000 (Jes56-1,6,7 & John.17:11b,17-23)
Wereldwijd staat deze maand in de wereld-missie de kerk en samenleving
van MEXICO centraal. Ik heb zelf in mijn jeugd als kind van 4-5 jaar een
jaar in Mexico gewoond en ik herinner me nog steeds de indianen, de bedelaars,
de pyramiden en sommige grote huizen. De verschillen tussen arm en rijk
zijn enorm groot, indianen worden nog gediscrimeerd, er is een gebrek aan
respect voor vrouwen en kinderen worden uitgebuit in drugshandel en prostitutie.
De Kerk voert met de armen en onderdrukten een ware strijd voor gerechtigheid.
Daar kunnen wij vandaag een financieel steentje aan bijdragen in de collecte
aan het eind van deze viering.
Wereldmissie wordt vaak geassocieerd met de missionarissen en hun zending
en welzijnswerk in de arme ontwikkelingslanden. Nederland heeft een rijke
traditie van missionarissen en dat geldt ook zeker voor Poeldijk. Deze
parochie heeft vele missionarissen voortgebracht die her en der over de
wereld geweldig werk verrichten met hun inzet voor armen, zieken en ontrechten.
Vanuit onze westerse wereld ondersteunen wij materieel arme ontwikkelingslanden.
Maar langzamerhand krijgen wij hier meer het besef dat ons land ook missionarissen nodig heeft vanuit de arme landen. Praktisch gebeurd dat al door buitenlandse priesters die in ons land komen dienen. Maar ook in een ander opzicht dringt dat besef door: Er is bij ons een hoge welvaart, maar is het welzijn ook zo hoog? Is er niet veel geestelijke armoede bij ons, eenzaamheid, zinloosheid, somberheid? ...... Ons land is zelf een missiegebied geworden, weliswaar niet qua materiële voorzieningen maar wel op geestelijk gebied.
Ik heb een paar jaar geleden tijdens de wereldjongerendagen in Parijs
een zeer vreugdevolle en levenskrachtige zuster ontmoet, zuster Emmanuel.
Zij is 65 jaar en werkt al jaren in de sloppenwijken van Cairo. Een dame
vol enrgie, vol vuur en liefde voor GOD en de mensen, die op NIKE-schoenen
onder haar habijt rondloopt. Zij vertelde dat ze 20 jaar geleden in ons
land was geweest en 3 jaar geleden kwam ze weer eens terug. Ze schrok van
de sombere gezichten van de mensen in de tram, de gehaastheid en onpersoonlijke
contacten. Ze vertelde dat de mensen in de sloppenwijken het weliswaar
slechter te verduren hadden dan hier in Nederland, maar dat ze toch meer
levensplezier en vreugde uitstraalden.
Dat zet te denken en dat zou ons in beweging kunnen zetten.
Missie is niet alleen een ver-van-mijn-bed-show, maar is ook vooral
nodig in onze eigen wereld, in onze eigen leefomgeving. Jezus roept ons
daartoe op, om mee te werken aan Zijn Rijk hier op aarde...
Het evangelie van vandaag is één lang gebed van Jezus
voor de wereld, voor ons mensen. Tot vier keer toe bidt Hij dat de wereld
één is, de laatste keer volmaakt één.
Waarom zou Hij dit vier keer bidden? Het is misschien zijn grootste
verlangen....of zijn belangrijkste taak.....of de moeilijkste opdracht
voor ons mensen.....of misschien geeft Hij daarmee aan dat het een geleidelijk
proces is dat we niet zo maar even bereiken.... Want wat zijn we soms ver
verwijderd van dat ideaal. Als we naar Israël kijken of naar Ambon,
maar ook in eigen land is de eenheid nog ver te zoeken, als we alleen bijvoorbeeld
maar kijken naar de procedures rondom asielzoekers en vluchtelingen, en
de problemen met Antilliaanse jongeren..
"Verbeter de wereld, begin bij jezelf" is een motto dat mij wel aanspreekt.
Kunnen wij zelf ieder mens zien als onze broeder of zuster?
Kunnen wij ons eigen belang altijd laten varen voor het algemeen belang?
Leven wij in harmonie met onze hele familie......., met onze collega's........,
met vrienden/kennissen/........., met onze buren......?
Kunnen wij elk mens onvoorwaardelijk liefhebben zoals God dat doet?
Zijn we in staat om anderen niet te veroordelen? ......
"Als de liefde voor de ander dunner is, zie je de fouten van de ander
dikker" . De bekende splinter in andermans oog, de balk in eigen oog. Op
eigen kracht komen we niet ver, maar de Geest helpt gelukkig mee in onze
opdracht.
Ieder van ons heeft een eigen zending, een eigen roeping om aan de wereld
om hem heen het ware gezicht van God te laten zien. Steeds meer mensen
zullen het evangelie, het goede nieuws van God, misschien niet meer horen,
maar ze kunnen het wel zien in hun ontmoeting met ons, als wij naar onze
missie leven.
Wij leven als christenen niet individueel voor onszelf, maar aan ieder
van ons zijn mensen toevertrouwd. We zijn gemeenschapswezens en geroepen
om dat waar te maken.
Als we kijken naar het gebed wat Jezus ons geleerd heeft, het ONZE VADER,
dan komt daar het woord IK niet in voor! Het christendom is een godsdienst
van relaties. Het is door onze relatie met God dat we in relatie met elkaar
kunnen leven. En daar waar mensen met elkaar in liefde leven, daar is God
aanwezig. De korste weg tot elkaar is via God. Dan onstaat de eenheid die
God voor ogen heeft. Jezus bidt voor onze wereld tot onze Vader om eenheid.
Dat doet Hij niet voor niets.
Alleen God kan vrede geven,... wij kunnen eenheid zaaien.
Alleen God kan geloof geven, ...wij kunnen van Hem getuigen.
God alleen kan hoop geven, ..wij kunnen vertrouwen stellen in
een medemens.
God alleen kan liefde geven,... wij kunnen een ander leren lief te
hebben.
AMEN