Preek tijdens de paaswake (2) door het jaar B, serie 1999-2000,
B2000TRI03-PW2.html.
In de parochiekerk van de H. Bartholomeus te Poeldijk,
door pastoor Michel Hagen, za. 22 april 2000, 21.30 uur. A.M.D.G.
Zang: Jongerenkoor
Thema: Dat is het einde
E.L: uit Ex. 14
EV: MC. 16, 1-8
Homilie
Toen zei de Heer tot Mozes. ‘Waarom roep je Mij te hulp? Geef de Israëlieten de opdracht het kamp op te breken. Pak je stok en strek je arm uit over de zee. Het water zal uiteenwijken.....’
‘Waarom roep je Mij te hulp?’ Wanneer hebt u voor het laatst echt tot God geroepen?
Vandaag is het de omgekeerde wereld. Wij zitten zo vaak met de vraag ‘waarom’, maar vandaag vraagt God ‘waarom’. ‘Mozes, waarom roep je Mij te hulp?’ Net als de leerlingen in het bootje, tijdens de storm op het meer. Toen vroeg Jezus hen: ‘Waarom zijn jullie zo bang?’.
Snapt God dat niet, nou wij snappen het wel. Als je aarstvijand met een groot leger, met wapens en snelle voertuigen in aantocht is, en jij met de hele bevolking voor de zee staat. Waarom? Daarom! Als je midden op het meer zit en de golven slaan al in de boot. Waarom bang? Daarom! Snapt God dat niet?
De Heer zei tot Mozes. ‘Waarom roep je Mij te hulp? Geef de Israëlieten de opdracht het kamp op te breken. Pak je stok en strek je arm uit over de zee. Het water zal uiteenwijken.....’
Het lijkt erop dat God zegt: ‘Weet je dan niet, Mozes, dat Ik je de macht gegeven heb om alle problemen te overwinnen. Weet je dat dan niet? Strek je arm uit over de zee en ze zal uiteen wijken. Weet je dat dan niet? Wat roep je nu? Ik ben het toch die jou kracht verleen, en mijn kracht kent geen einde. Weet je dat dan nog niet? Ik heb het je toch beloofd. Ik doe wat Ik beloofd heb. Waarom roep je Mij te hulp, je doet alsof Ik er niet bij ben, alsof jij er alleen voor staat. Ik ben bij je om je te redden. Mijn kracht is in jouw arm’.
Zou God onze vraag naar waarom net zo gek vinden als wij zijn vraag naar waarom? Het is alsof we een andere taal spreken. God en wij. Alsof we langs elkaar heen praten. De vraag naar het waarom is meestal de allerlaatste vraag. Maar dat antwoord van God is ook het allerlaatste antwoord: Waarom zijn jullie zo bang? Waarom roep je zo naar Mij? De vraag is het antwoord.
Is het u opgevallen, dat God zijn volk niet spaart voor de beproevingen. God ontziet zijn volk helemaal niet. Het was toch veel gemakkelijker en veel aardiger geweest om ze niet veertig jaar door de woestijn te laten trekken, een hele generatie heeft daar de dood gevonden. Waarom niet de kortste route van Egypte naar Israël. Nee, veertig jaar wordt het, met de ene ontbering na de andere.
Is het u opgevallen dat Jezus zijn leerlingen ook geen gemakkelijk leven geeft. Het ene moment zitten ze zonder brood met 3000 mensen. Een andere keer zitten ze in het schip, midden in de storm en de laatste keer staan ze tegenover de Romeinse soldaten die Jezus gevangen nemen.
Is het u opgevallen dat de aardigste mensen het soms het zwaarst voor de kiezen krijgen. Het zou toch veel aardiger van God zijn geweest als hij had gezorgd dat kleine kinderen niet sterven, dat alle mensen gezond oud zouden worden. Nee, God maakt het zijn vrienden, zijn volk, zijn Zoon, zijn kinderen niet gemakkelijk.
Is het dan gek dat we op een goed moment vragen: God waarom moet dat nu zo? Ik ben aan mijn einde. Het lijkt al met al op een eindeloze communicatiestoornis tussen God en ons. Het wordt tijd dat we e-mail met de hemel krijgen. Dat we kunnen chatten met Jezus en Hem al onze vragen voorleggen.
Alhoewel, is dat zo? Als wij aan ons einde zijn, zou God dat niet begrijpen? Zou God ons niet verstaan als wij vragen ‘waarom?’. En als we al onze vragen op een rijtje zetten. Heeft God dan al niet antwoord gegeven? Heeft Hij ons niet zijn eigen E-mail gegeven, Evangelie-mail.
Misschien zou je dit kunnen zeggen. God Zelf moest Mens worden om Zelf aan den lijve te ervaren hoe een mens aan het einde van zijn Latijn kan zijn. Gods Zoon moest alle ellende van ons mensenleven delen om met ons, en tegelijk namens ons te zeggen: ‘God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten’. Sinds de laatste zucht van Jezus, sinds Hij het einde heeft ervaren is de communicatiestoornis tussen God en ons definitief opgeheven. God is verzoend met onze onmacht. Wij zijn verzoend met Gods reddende kracht.
Hier samen zijn in de paasnacht. Eigenlijk zouden we even stil moeten houden en nadenken wat in ons eigen leven de diepste nacht is geweest. Toen je zelf echt aan je einde was. Meestal is het de dood van een dierbare, verlies van relaties, gezondheid, werk. Wat is er daarna in je leven veranderd?
En als je zo’n nacht nog nooit hebt beleefd, als je leven aardig gladjes verlopen is. Denk dan aan diegene van wie je weet dat hij of zij het wel heeft ervaren en maak het in gedachten mee.
Serieus stil staan bij het einde. Kijken naar de steen voor de ingang van het graf. Nadenken over dat moment dat alles afgelopen was.
Toen zei de Heer tot Mozes. ‘Waarom roep je Mij te hulp? Geef de Israëlieten de opdracht het kamp op te breken. Pak je stok en strek je arm uit over de zee. Het water zal uiteenwijken.....’ ........ Ach een sprookje, een fabel van lang geleden.
Of zou het toch op een of andere manier zijn gebeurd en daarom nog steeds waar zijn? Zou het waar zijn dat je door je geloof in staat bent de zwaarste klappen te trotseren? Dat God ons zijn kracht geeft? Zou het waar zijn?
‘s-Morgens vroeg gingen de vrouwen naar het graf. ‘Wie zal de steen wegrollen?’. Toen ze opkeken, merkten ze dat de steen al was weggerold. Die enorme steen.
Ach een fabel, een sprookje.
Of, zou het op een of andere manier echt waar zijn, was dat einde toen geen einde. Maar dan hoeft het einde in mijn leven ook nooit helemaal het einde te zijn. Als het meest definitieve einde, Jezus’ dood en begrafenis, niet het einde was. ..... Als dat waar is! Dat is het einde. Amen. Zalig Pasen.